In mijn tienerjaren wist ik het al: ik ga iets met computers of film doen. Het digitale tijdperk was nog niet begonnen en zo ben ik in de it gerold. Een geweldige periode, waarin mijn nieuwsgierigheid over hoe dingen werken in overvloed werd bevredigd. Film was een hobby en daarbij kwam enige technische kennis erg goed van pas. Het bedrijf waar ik werkte bleef maar groeien. De afdeling it bestond inmiddels uit honderden personeelleden en geleidelijk verdween het contact met de klant; degene voor wie je al die mooie systemen voorzag van handige tools. Het werk werd daardoor abstracter en abstracter.
Al die jaren bleef mijn liefde voor film bestaan en dankzij al die uren filmen en monteren met mijn broer leerde ik hoe je een verhaal vertelt. Camera’s werden digitaal en kort daarna besloot ik mijn baan op te zeggen. De reden hiervoor was niet financieel, maar om een kans te krijgen om weer met mensen en hun verhalen bezig te zijn. Een paar jaar later ben ik ook begonnen met fotografie en nog een paar jaar later pakte ik het bouwen van websites op. Gedurende deze tijd besefte ik dat ik verhalen kon vertellen. Niet alleen de mijne, maar ook de verhalen van andere mensen. Wat hen beweegt en waarom ze doen wat ze doen.
Het is alweer tien jaar geleden dat ik mij it-carrière van vijftien jaar achter mij heb gelaten. Nu is het 2017. Het jaar waarin ik vijftig werd, het jaar waarin ik tien jaar ondernemer ben en het jaar dat ik twintig jaar samenwoon met mijn partner Erika.